Thailand is known to be one of the most unsafe countries in the world when measured by the proportion of people who die in road traffic accidents. In its most recent global report (2018), the World Health Organization (WHO) ranks Thailand as the No 9 country in terms of road traffic deaths, with 32.7 fatalities per 100,000 head of population. Consistently in recent years, 20,000 or more people have lost their lives in road traffic accidents each year. Thousands more are injured, with many disabled for the rest of their lives. Approximately 75% of the victims are users of two- and three-wheelers, mainly motorcyclists, and most are aged between 15 and 29 years. But since 2020, the statistics have started to look better. Whereas in 2019, 19,904 deaths were reported, the number fell to 17,983 in 2020, and 16,494 in 2021. People started asking whether Thailand had finally turned a page and if road safety was at last improving. Sadly, this was not the case. In recent months, the number of traffic deaths has increased to levels similar to those seen in 2019. This coincides with a resumption of normal life, after restrictions that had been imposed to deal with the Covid-19 pandemic were lifted. During much of 2020 and 2021, many people reduced their movements, resulting in less traffic on the roads and fewer accidents. But that period seems to be over now, and unfortunately, people have also returned to their unsafe driving habits. We know what the main causes of accidents are: motorcyclists not wearing a helmet, people drinking and driving, and speeding. These three high-risk behaviours, often combined, make driving dangerous both for motorists and their passengers, but also for pedestrians, bicyclists and other road users. The International Health Policy Program, Thailand, has calculated that if everyone were to use a helmet, 6,984 deaths could be prevented annually and the overall casualty rate from traffic accidents could be reduced by a third. Similarly, drunk driving causes 5,529 deaths annually, or roughly 28% of all traffic deaths. If people would just wear a helmet when on a motorcycle, and refrain from driving after drinking alcohol, over 60% of those lives lost on the roads could be saved. Two simple actions, resulting in over 12,000 deaths averted every year. It is that simple. This means that making Thailand's roads safer is something we can all contribute to. Don't get on a motorcycle without a helmet, and if you often use a motorcycle taxi, bring your own helmet. When partying, make sure one person in the group is the designated driver who does not drink. When on the road, stick to the speed limit. These are measures that we can all abide by. In fact, they are measures that we must all abide by. Of course, the authorities can do more to improve road infrastructure, pass legislation to make roads and vehicles safer, or enforce the implementation of existing rules and regulations. But improving our safety on the roads does not mean we have to wait for others to step in. If we change the way we behave, many people's lives will be saved, including possibly your own and that of a loved one. And together, we can reach the nation's goal of reducing road traffic deaths to less than 12 per 100,000 people by 2027. Think about this as you celebrate New Year. Wear a helmet. Don't drink and drive. Don't drive too fast. Happy 2023 to everyone. This piece was originally published on the Bangkok Post.

UNHCR, the UN Refugee Agency, launched the Leading Women Fund (LWF) in Thailand with Mrs. Waewwan Gunnanthorn, CEO of Rosegold Thailand to establish a women-led community to support refugee women. The donation, collected via annual membership fee, will be directly delivered as cash assistance to Syrian refugee women who are single mothers and heads of household in Jordan. The Syrian war sparked over a decade ago, and more than 13 million refugees fled the country, of whom more than 670,000 fled to Jordan. In Jordan, UNHCR estimates one-third of Syrian refugee households are led by women who do not have employment opportunities, education, and work skills. As a result, many face extreme poverty, homelessness, and food insecurity. “Cash assistance allows refugees the dignity to make choices, take control of their futures and at the same time, it boosts the local economy while defusing tensions with host communities,” explains Ms. Nivene Albert, UNHCR Deputy Representative in Thailand. “This tool also helps elevate women in their communities, building support for gender equality and highlighting women’s contributions to both their host and refugee communities,” she adds. The “Leading Women Fund” was first established in Australia by successful high profile supporters and entrepreneurs devoted to making a difference in the lives of refugees. In Thailand, Chairwoman and Founder of the Fund, Mrs. Waewwan Gunnanthorn, has been dedicated to initiating the Fund to benefit its members and refugee women around the world. “I am always looking for opportunities to give back to society. I truly believe if Thai successful young entrepreneur women join forces, we can create invaluable impacts and changes. I am confident that together we will develop a strong network to become friends and advocates for the empowerment of refugee women,” Mrs. Waewwan Gunnanthorn, Leading Women Fund Chairwoman, stated. The “Leading Women Fund Thailand” has also gained support from many successful young female entrepreneurs and high profile supporters from various industries. They have volunteered to undertake the “Distinguished Member” role, which entails developing and strengthening the Fund, henceforth generating long-lasting changes for refugee families. “I feel honoured to be part of this important network as the Fund gathers leading women in Thailand to bring support to refugee women who are seeking asylum in another part of the world,” said Ms. Sonya Singha, a young entrepreneur and celebrity. “I consider the balance between successful business and philanthropy crucial, and this particular initiative aligns with my goal of giving without borders.” The members have a unique chance to engage with a refugee woman for 4-8 weeks through UNHCR’s ground-breaking application, Connecting Worlds, that brings together a donor and a refugee across the globe. It is the world’s first application that will match donors with one of the Syrian refugee women receiving support in Jordan, so they can share texts and photos to learn more about each other’s interests, lives and creativities. “Technology and innovation not only benefit commercial business, but also can be useful to connect people from different part of the world together,” Ms. Oranuch Lerdsuwankij, Co-Founder and CEO of Techsauce Media shared her experience in using UNHCR’s Connecting Worlds application. “This is the first time that I have seen an application which was developed to create sentimental value to people from different backgrounds. A simple message from us can mean the world to refugees. This is a prototype of using technology to bring people together for a humanitarian purpose”. The membership to the Leading Women Fund is 72,000 Baht per year. This annual fee will be used to help Syrian refugee women in Jordan and her family cover basic expenses of their choice such as child education, rent, and medicine. In addition, members will have access attend exclusive webinars and special events to learn more about humanitarian work globally and other successful women entrepreneurs in Thailand. Join us today.

เมื่อพูดถึง ‘สภา’ นอกจากสภาใหญ่ ๆ อย่างสภาผู้แทนราษฎรและสภาวิชาชีพต่าง ๆ เช่น สภาวิศวกร สภาทนายความ หรือแพทยสภาแล้ว รู้ไหมว่าประเทศไทยยังมี ‘สภาเด็กและเยาวชน’ เครือข่ายที่รวบรวมคนรุ่นใหม่จากทุกภูมิภาคเข้าไว้ด้วยกัน เพื่อเป็นพื้นที่กลางในการขับเคลื่อนสังคมระหว่างเยาวชนกับผู้ใหญ่ เพื่อจุดประกายว่าเสียงของทุกคนล้วนมีความหมาย แม้จะเป็นเสียงเล็ก ๆ ของเด็ก ๆ ก็ตาม สอง-ยศวดี ดิสสระ คือหนึ่งในผู้นำสภาเด็ก ฯ ซึ่งมีเครือข่ายเยาวชนกว่า 8,000 แห่งทั่วประเทศ ครอบคลุมน้อง ๆ ทุกกลุ่มความหลากหลาย ทั้งระดับตำบล อำเภอ จังหวัด รวมถึงเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์ กลุ่ม 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ กลุ่มผู้พิการ และกลุ่มผู้มีความหลากหลายทางเพศ การรวมตัวกันของคนรุ่นใหม่สร้างแรงกระเพื่อมที่นับวันจะยิ่งทรงพลังขึ้นเรื่อย ๆ “สภาเด็ก ฯ ทำให้เรารู้ว่า ไม่จำเป็นต้องรอเป็นผู้ใหญ่ก็สร้างความเปลี่ยนแปลงได้” ทุกวันนี้สองไม่เพียงเป็นรองประธานสภาเด็กและเยาวชนแห่งประเทศไทย แต่เธอยังทำหน้าที่เป็นผู้แทนเยาวชนฝ่ายหญิง ในคณะกรรมการป้องกันและแก้ไขปัญหาการตั้งครรภ์ในวัยรุ่น เป็นหนึ่งในทีมเยาวชนที่ปรึกษาของสหประชาชาติประเทศไทย (Youth Panel for Sustainable Development Goals : SDGs Youth Panel) โดยเธอเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักที่ผลักดันให้เกิด Line Official Account ในชื่อ Teen Club ซึ่งให้คำปรึกษาเรื่องการคุมกำเนิด และสุขภาพทางเพศกับเยาวชน โดยเฉพาะเพื่อน ๆ ผู้หญิง แบบครบจบในแอปพลิเคชันเดียว สองมองว่าสุขภาพทางเพศของวัยรุ่นไทยจะ เฮลตี้ กว่านี้ ถ้าสังคมหล่อหลอมให้เยาวชนกล้าพูดและกล้าตั้งคำถามเรื่องเพศ เธอจึงทำงานร่วมกับกองทุนประชากรแห่งสหประชาชาติประจำประเทศไทย (United Nations Population Fund : UNFPA Thailand) เผยแพร่ความรู้เรื่องเพศศึกษาในโรงเรียนไทยผ่าน “ID-Sign: Advocacy Training Manual” ซึ่งเน้นการสอนเรื่องเพศแบบครอบคลุมรอบด้าน ตั้งแต่เพศสภาพ  ไปจนถึงสิทธิอนามัยเจริญพันธุ์และกฎหมายเกี่ยวกับประเด็นทางเพศที่คนรุ่นใหม่ต้องรู้ แม้บทสนทนาจะละเอียดยิบไปด้วยข้อมูล แต่การคุยกับสองนั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนานและความบันเทิง จึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเธอจึงทำงานร่วมกับเครือข่ายที่มีคนหลากหลายได้อย่างลื่นไหล ปีนี้สองเพิ่งเรียบจบจากคณะรัฐศาสตร์ และมุ่งมั่นที่จะสอบเข้าเป็นข้าราชการ เพื่อทำงานขับเคลื่อนประเด็นทางสังคมต่อในเวทีของผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว โดยหวังว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาในฐานะผู้นำเยาวชน จะช่วยผนึกการสร้างสรรค์สังคมระหว่างเยาวชนและผู้ใหญ่ ให้เป็นไปอย่างเข้าถึงและเข้าใจกันยิ่งกว่าเดิม สภาของคนรุ่นใหม่ ก่อนหน้านี้ สองเป็นรองประธานคณะกรรมการนักเรียนที่จัดกิจกรรมต่าง ๆ ในโรงเรียนอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อได้มาทำงานร่วมกับสภาเด็ก ฯ จากที่ระดมทีมกับแค่กับเพื่อน ๆ ในโรงเรียน ก็ขยายเป็นเพื่อน ๆ จากทั่วประเทศ เช่นเดียวกับสเกลงานที่ขยับมาเป็นประเด็นขนาดใหญ่และจริงจังขึ้น สภาเด็ก ฯ เกิดขึ้นเพื่อให้เยาวชนมีพื้นที่ส่งเสียง สื่อสาร และมีส่วนร่วมกับการสร้างนโยบายที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ซึ่งจริง ๆ แล้วตามพระราชบัญญัติส่งเสริมการพัฒนาเด็กและเยาวชนแห่งชาติ พ.ศ. 2560 เด็กและเยาวชนไทยทุกคนเป็นสมาชิกของสภาแห่งนี้ตั้งแต่แรกเกิดอยู่แล้ว แต่ส่วนใหญ่จะเป็นวัยประถมและมัธยมที่เริ่มเข้ามามีส่วนร่วมกับสภาอย่างจริงจัง “สิ่งที่เราทำเป็นประจำทุกปีคือ สมัชชาเด็กและเยาวชน ซึ่งเป็นเวทีรวบรวมความคิดเห็นต่อประเด็นต่าง ๆ ของเยาวชนจากทั่วประเทศ มาจัดทำเป็นข้อเสนอแนะเชิงนโยบาย จากนั้นเชิญหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และองค์กรระหว่างประเทศ อย่างเช่นองค์การสหประชาชาติ มารับฟัง เพื่อให้มั่นใจว่านโยบายรวมถึงการขับเคลื่อนประเทศในประเด็นเกี่ยวกับเยาวชน เกิดขึ้นจากเสียงของพวกเราจริง ๆ ผู้ใหญ่ไม่ได้คิดแทนไปเสียทั้งหมด” สำหรับทีมทำงานหลักอย่างสอง สภาเด็ก ฯ ไม่ใช่แค่เวทีเชื่อมความเข้าใจระหว่างคนต่างวัย แต่เป็นคอมมูนิตี้ที่เด็กสายกิจกรรมจากทั่วประเทศได้มารวมตัวกัน และเรียนรู้ว่าพลังของพวกเขาผลักดันไปได้ไกลกว่าเรื่องรอบรั้วโรงเรียน “ที่นี่เปิดโอกาสให้เยาวชนเข้ามาเป็นผู้นำและมีส่วนร่วมในการขับเคลื่อนสังคมได้ ทุกครั้งที่แลกเปลี่ยนข้อมูลระดมสมองกัน มัน ว้าว มาก เพราะเราได้เข้าใจว่าปัญหานั้น ๆ ในแต่ละพื้นที่เกิดขึ้นบนบริบทที่แตกต่างกัน เช่น เรื่องการพนันในวัยรุ่น เราค้นพบว่าน้อง ๆ ทางภาคเหนือนิยมตั้งวงเล่นกันในบ้าน ขณะที่ภาคใต้มักเกิดที่งานสังสรรค์รื่นเริงมากกว่า ข้อมูลเชิงลึกแบบนี้นำไปสู่ข้อเสนอแนะในการแก้ไขอย่างตรงจุด โดยสิ่งที่สภาเด็ก ฯ ยึดมั่นมาตลอดก็คือการทำงานร่วมกันระหว่างคนทุกรุ่นในสังคม” “อย่างช่วงโควิด-19 ที่ผ่านมา โดยปกติเราอาจเข้าใจว่าผู้ใหญ่ต้องดูแลเด็ก แต่สถานการณ์แพร่ระบาดวันนั้นทำให้เราเห็นภาพที่ต่างออกไป เมื่อการเข้าถึงข้อมูลทุกอย่างอยู่บนโลกออนไลน์ คนที่ดูแลสมาชิกในบ้าน คอยติดตามช่องทางช่วยเหลือต่าง ๆ แล้วนำไปสื่อสารกับพ่อแม่ปู่ย่าตายายกลับเป็นเด็กและเยาวชน” สองอธิบายว่า นี่เป็นแค่ตัวอย่างสเกลเล็ก ๆ ที่ทำให้เราเห็นว่าโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว หลายอย่างในปัจจุบันขับเคลื่อนโดยคนหลายรุ่น หลายบทบาท เป็นไปไม่ได้เลยที่สังคมจะเดินหน้าอย่างมีประสิทธิภาพหากผู้ใหญ่ไม่ฟังเด็ก และเด็กไม่ฟังผู้ใหญ่ การทำงานกับสภาเด็ก ฯ ทำให้เธอเรียนรู้ ปรับตัว และทำงานได้กับคนทุกรูปแบบ “ไม่ว่าจะมีทัศนคติอย่างไร จุดยืนทางความคิดเป็นแบบไหน สภาเด็ก ฯ สอนให้เราเข้าใจและยอมรับความแตกต่างหลากหลาย และหาทางทำงานร่วมกันให้ได้ สิ่งไหนที่ผู้ใหญ่เข้าใจผิด เราจะลองหาวิธีสื่อสาร แบ่งปันความรู้เพื่อเขาจะได้เข้าใจได้ถูกต้องยิ่งขึ้น แต่สิ่งไหนที่เชี่ยวชาญอยู่แล้ว เราเปิดใจรับฟังเพื่อนำประสบการณ์ล้ำค่าเหล่านั้นมาขยายผลต่อ” เรื่องเพศที่ทุกคนพูดถึงได้ การเป็นผู้นำเยาวชน ทำให้สองได้พูดคุยกับรุ่นพี่รุ่นน้องหลายคนซึ่งเจอเรื่องทางเพศที่ทำให้เจ็บปวด ทั้งคนท้องไม่พร้อมและถูกเชิญออกจากสถานศึกษา หรือคนที่พกถุงยางอนามัยไปโรงเรียนแล้วโดนสั่งพักการเรียน ทั้งหมดนี้สวนทางกับสิ่งที่ควรจะเป็นอย่างสิ้นเชิง เพราะเป็นวัยรุ่นเหมือนกัน สองเข้าใจดีว่าคนรุ่นใหม่อยากให้สังคมเดินหน้าไว ๆ โดยเฉพาะเรื่องทางเพศที่เพื่อนหลายคนอาจรู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นช้าไม่ทันใจ อย่างไรก็ตาม ในฐานะคนรุ่นใหม่ที่ทำงานในกลไกนี้มานานพอสมควร สองมองว่าประเทศไทยก้าวหน้าขึ้นมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา “อย่างประเด็นการตั้งครรภ์ไม่พร้อม ทุกวันนี้จำนวนคุณแม่วัยรุ่นในประเทศไทยลดลงอย่างมาก อย่างไรก็ตามที่น่าแปลกใจคืออัตราการท้องซ้ำสูงขึ้น น้องหลายคนที่เคยตั้งครรภ์ไม่พร้อมและคลอดลูกไปแล้ว กลับตั้งครรภ์ไม่พร้อมซ้ำอีกรอบ นี่จึงเป็นคำถามที่คนทำงานต้องหาคำตอบกันต่อไป ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมีรากของปัญหาหรือประเด็นอื่นแอบซ่อนอยู่หรือเปล่า เช่น การเข้าไม่ถึงการคุมกำเนิด หรือการปฏิบัติตามความรู้ความเข้าใจแบบผิด ๆ” สองอธิบายอย่างตั้งใจว่าปัญหาสังคมทั้งหมดเกี่ยวเนื่องกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ในขณะที่อัตราการเกิดของคนไทยลดลง เด็กจำนวนมากที่ลืมตาบนโลกก็มาจากการตั้งครรภ์ไม่พร้อมอีก เมื่อพ่อแม่ไม่สามารถดูแลลูกได้อย่างเต็มที่ ก็มีโอกาสที่พวกเขาจะเติบโตมาเป็นปัญหาสังคมด้านอื่น ๆ ในอนาคต ปัจจุบันสภาเด็ก ฯ และเครือข่ายเยาวชนอีกหลายแห่งทั่วประเทศจึงร่วมกันเผยแพร่ชุดคู่มือ ID-Sign ที่ให้ความรู้เรื่องเพศศึกษาแก่เยาวชนในโรงเรียนไทย เพื่อป้องกันและแก้ไขปัญหาการตั้งครรภ์ในวัยรุ่นอย่างแข็งขัน คู่มือชุดนี้จัดทำโดย UNFPA Thailand และเน้นสอนเรื่องเพศแบบครอบคลุมทุกมิติ ไม่ได้จบแค่เรื่องการสวมถุงยางอนามัยหรือการกินยาคุมกำเนิดเท่านั้น แต่เริ่มตั้งแต่เรื่องสิทธิอนามัยเจริญพันธุ์ของวัยรุ่น “เรากำลังขับเคลื่อนความเปลี่ยนแปลงเรื่องเพศศึกษา เปลี่ยนค่านิยมเคอะเขินไม่กล้าพูดเรื่องเพศ เด็กรุ่นใหม่ต้องรู้วิธีดูแลตัวเอง ช่วยเหลือคนอื่น และเข้าใจว่ากฎหมายคุ้มครองเขาในเรื่องเพศอย่างไร เช่น ถ้าต้องการมีเพศสัมพันธ์ เขาต้องป้องกันตัวเองอย่างไร หรือถ้าไม่พร้อมมีเพศสัมพันธ์ เขาสามารถปฏิเสธด้วยวิธีการใดได้บ้าง ทั้งหมดนี้คือทักษะที่ต้องสอนกันตั้งแต่ในโรงเรียน” แก้ปัญหาแบบน้อยแต่มาก สองอธิบายว่า ที่ผ่านมาหลายหน่วยงานพยายามสร้างแอปพลิเคชันข้อมูลที่เป็นประโยชน์ให้เยาวชนเข้าไปใช้งาน ซึ่งก็เป็นเจตนาที่ดี แต่ผู้ใหญ่อาจไม่เข้าใจพฤติกรรมเด็กรุ่นใหม่ที่ไม่นิยมดาวน์โหลดแอปพลิเคชันมากมายไว้ในเครื่อง เพราะมันกินพื้นที่ในการจัดเก็บรูปภาพ เพลง หรือเกมส์ที่พวกเขาชื่นชอบ ทีมเยาวชนจึงนำเสนอวิธีที่เรียบง่ายแต่ได้ประสิทธิภาพ นั่นคือการสร้าง Line Official Account ศูนย์ปรึกษาสุขภาพทางเพศครบวงจรของคนรุ่นใหม่ในชื่อทีนคลับ (Teen Club) “วัยรุ่นทุกคนมีแอปพลิเคชันไลน์อยู่ในเครื่องอยู่แล้ว วัยรุ่นแค่กดเพิ่มทีนคลับเป็นเพื่อนทางไลน์ ข้อมูลทุกอย่างก็จะปรากฏอยู่บนหน้าเมนูที่ทุกคนใช้เป็นกันอยู่แล้ว มีทั้งเมนูประเมินสุขภาพทางจิตและสุขภาพทางเพศ เมนูบันทึกรอบประจำเดือน เมนูค้นหาโลเคชันสถานบริการฝังยาคุมกำเนิดฟรีใกล้บ้าน เมนูที่มัดรวมช่องทางช่วยเหลือเด็กและเยาวชนในกรณีฉุกเฉินไว้ครบถ้วน เช่น สายด่วนสุขภาพจิต สายด่วนท้องไม่พร้อม สายปรึกษาปัญหาความรุนแรงในครอบครัว คลิกเดียวรู้เรื่อง ไม่ต้องไปพลิกหาในสมุดหน้าเหลือง” สองเล่าพลางเปิดหน้าเมนูสีสันสดใสของทีนคลับให้ดู สิ่งที่ชวนชุบชูใจไปกว่านั้น คือหลังทีนคลับเปิดตัวไปได้ระยะหนึ่ง ก็มีเสียงฟีดแบ็กจากเยาวชนผู้ใช้งานตัวจริง ว่าอยากให้เพื่อนทางไลน์คนนี้มีฟังก์ชันให้คำปรึกษาแบบ Real Time ที่สาว ๆ สามารถเข้าไปพูดคุยโต้ตอบกับผู้เชี่ยวชาญได้เลย กรมอนามัยและองค์การทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติ (United Nations Children's Fund) ​หรือ ยูนิเซฟประเทศไทย (UNICEF Thailand) ซึ่งสนับสนุนทีนคลับมาตั้งแต่ต้น และเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่ฟังเสียงเด็กเสมอ จึงช่วยผลักดันจนฟังก์ชันนี้เกิดขึ้นจริง ๆ “ช่วงสองปีที่ผ่านมา ทีนคลับเติบโตอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เราเริ่มทำงานกับกระทรวงศึกษาธิการ เพื่อแนะนำให้ผู้ปกครองหรือครูในโรงเรียนเพิ่มทีนคลับเป็นเพื่อนทางไลน์ด้วย พวกเขาจะได้รับข้อมูลไปคุยกับวัยรุ่นได้อย่างเข้าอกเข้าใจมากขึ้น เรามองว่าทีนคลับเป็นวิธีการที่น้อยแต่มาก ปัญหาทางเพศบางอย่างมันแก้ไขได้ตั้งแต่ต้น แค่เยาวชนได้รับคำตอบในข้อสงสัยของเขา” ให้ทุกพื้นที่เป็นที่ปลอดภัย “ทุกครั้งที่ได้ไปประชุม เราจะทำการบ้านและเตรียมข้อมูลต่าง ๆ ไปอย่างดีที่สุด” ความรู้สึกว่าเสียงของเรามีคุณค่า มีความหมาย สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้นั้นแสนทรงพลัง ลองคิดดูว่าถ้าเยาวชนทั่วประเทศรู้สึกแบบนี้ พวกเขาจะทุ่มเทแรงใจให้กับการขับเคลื่อนบ้านเมืองขนาดไหน “ที่กรุงเทพ ฯ และหัวเมืองใหญ่ ๆ อย่างเชียงใหม่หรือภูเก็ต มีเวทีให้เด็กและเยาวชนไปมีส่วนร่วมอยู่ตลอด เวลามีประชุมอะไร ก็จะเรียกสภาเด็ก ฯ เข้าไปมีบทบาทด้วยเสมอ เพราะผู้ใหญ่ในพื้นที่ให้ความสำคัญกับการมีส่วนร่วมของเยาวชน แต่ก็ยังมีบางจังหวัดที่สภาเด็ก ฯ แทบไม่ได้รับข่าวสารหรือชวนไปเข้าไปร่วมกิจกรรมใดเลย ทั้งที่พวกเราคือตัวแทนของเยาวชนทั้งจังหวัดที่จะบอกได้ว่าตอนนี้ปัญหาและความต้องการของคนรุ่นใหม่คืออะไร” สองเล่าอย่างกระตือรือร้นถึงตอนที่องค์การสหประชาชาติ ส่งผู้แทนมารับฟังการจัดทำข้อเสนอของสมัชชาเด็ก ฯ และตอนที่องค์การทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติ (United Nations Children's Fund) ​หรือ ยูนิเซฟประเทศไทย (UNICEF Thailand) เชิญกลุ่มเยาวชนไทยไปให้ข้อเสนอแนะ ว่าเป็นเหมือนการเปิดประตูให้หน่วยงานต่าง ๆ เห็นวิธีทำงานร่วมกับคนรุ่นใหม่อย่างที่ควรจะเป็น “ขนาดองค์กรระดับนานาชาติยังให้ความสำคัญกับเสียงของเด็ก ๆ ขนาดนี้ ผู้ใหญ่ที่ทำงานเอี่ยวกับเยาวชนโดยตรง จะทำไปโดยไม่ฟังเสียงพวกเราได้ยังไง “ทุกวันนี้เราเห็นคนรุ่นใหม่เยอะมากพูดว่าบ้านไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัย จริง ๆ การฟังเสียงเด็กควรเริ่มตั้งแต่ในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ เพราะเยาวชนมีพื้นที่หลักในชีวิตอยู่แค่สองแห่งคือบ้านและโรงเรียน เมื่อไหร่ที่บ้าน โรงเรียน ชุมชน และสังคมกลายเป็นพื้นที่ปลอดภัย ซึ่งเด็ก ๆ สามารถปรึกษา ตั้งคำถาม ระบายความในใจ และได้รับการปลอบโยน เมื่อนั้นเสียงของเด็กจะค่อย ๆ ดังขึ้นเอง” อย่างสองเองก็มีประสบการณ์สร้างพื้นที่ปลอดภัยในบ้านตัวเองเหมือนกัน “ทุกวันนี้ แม่ของเราที่เรียนจบแค่ประถมหก รู้จักแคมเปญ ‘ร่างกายของฉัน สิทธิของฉัน’ หรือ ‘My Body My Right’ ที่ลูกสาวกำลังผลักดันแนวคิดแบบถึงแก่น สามารถอธิบายป้าข้างบ้านได้ว่าทุกคนมีสิทธิในร่างกายตัวเอง และไม่ว่าเราจะแต่งตัวแบบไหน คนอื่นก็ต้องยอมรับและเคารพในสิทธิส่วนบุคคลนั้น แถมยังอ้าแขนคุยเรื่องเพศกับเราอย่างเปิดเผย “กว่าจะมาถึงจุดนี้ เราและแม่ต่างต้องปรับจูนเข้าหากันทั้งสองฝ่าย เราต้องอธิบายและสร้างความเข้าใจให้แม่ ขณะที่แม่เองก็ต้องเปิดใจรับฟังแนวคิดทางเพศยุคใหม่เหมือนกัน เราจึงอยากบอกหลาย ๆ ครอบครัวว่า คุณจะให้เยาวชนในบ้านก้มหน้าก้มตาเดินตามอย่างเดียวไม่ได้ เพราะโลกทุกวันนี้เปลี่ยนไปแล้ว และหลาย ๆ อย่างก็เปลี่ยนแปลงได้ด้วยคนรุ่นใหม่" ดังนั้นจะดีกว่าไหมถ้าเราก้าวเดินอย่างเปิดใจไปด้วยกัน” สองทิ้งท้ายโดยย้ำว่า เยาวชนในวันนี้จะเติบโตไปเป็นผู้สร้างสรรค์สังคมในอนาคต ดังนั้นการรับฟังคนรุ่นใหม่ทั้งในบ้าน ในโรงเรียน ไปจนถึงระดับบ้านเมือง อย่างที่ตอนนี้หลาย ๆ หน่วยงานในประเทศไทยดึงสภาเด็ก ฯ และกลุ่มเยาวชนอื่น ๆ เข้าไปมีส่วนร่วมมากขึ้น เป็นเหมือนการเตรียมพร้อมรองรับสังคมคนรุ่นใหม่เหล่านี้นั่นเอง เรื่อง มิ่งขวัญ รัตนคช, เรียบเรียง รวีกานต์ อมรัชกุล, ภาพ นิรุตติ จารุไพศาลกิจ Tags: #SDGsYouthPanel #GlobalGoals #Youth2030

Over 600 registrants and more than 250 participants attest to the timeliness of the topic and its potential in the Asia-Pacific region. By Chairat Chongvattanakij, Public Information Volunteer, Public Information and Outreach Team, UNESCO Bangkok To commemorate the 2022 International Day of Persons with Disabilities, UNESCO Bangkok and Leonard Cheshire, together with the Disability-Inclusive Education in Asia-Pacific Working Group, UNFPA Asia-Pacific Regional Office, and the SEAMEO Regional Centre for Special Educational Needs jointly hosted a webinar on 2 December 2022 to launch the UNESCO - Leonard Cheshire report, ‘Disability-inclusive Comprehensive Sexuality Education in Asia and the Pacific: an assessment of teacher needs’ (hereafter ‘Report’). The event was moderated by Ms Suhaila binti Mohamad, Programme Associate at SEAMEO Regional Centre for Special Educational Needs. Opening remarks by Ms Barkha Henry, Regional Manager of Leonard Cheshire Asia and Co-Chair of the Disability-Inclusive Education in Asia-Pacific Working Group, drew attention to the stigma and misconceptions that surround people living with disabilities, including the false perception that they are either asexual or, conversely, sexually uninhibited. In fact, research demonstrates that young people living with disabilities are sexually active and express similar concerns over sexuality, relationships and identity as their peers. Despite having the same rights as other individuals to partake in safe and fulfilling sexual experiences, indeed experiences that are free of coercion and violence, young people living with disabilities may struggle with poor sexual self-image. Notably, research also indicates that these members of society are disproportionately affected by sexual violence. It is therefore essential that comprehensive sexuality education (CSE) be tailored to the specific needs of youth living with disabilities, not only for the purposes of preventing bullying and violence, but also to empower young people living with disabilities to lead healthy sexual lives and to fully enjoy their rights. In his opening remarks, Mr Setareki S. Macanawai, Chief Executive Officer of the Pacific Disability Forum, pointed out that the intersection of disability and sexuality makes for a highly sensitive topic, albeit one that needs to be addressed frankly rather than watered down or shunned as taboo. Research by Dr Mark Carew, Principal Researcher at Leonard Cheshire (UK), has brought to light the barriers to disability-inclusive CSE. Undertaken by Dr Carew and his team, this research included a survey of teachers from Mongolia, Nepal, the Pacific Islands, the Philippines, and Thailand. The survey found that half the participants had received pre-service CSE training, and only 4 in 10 participants had received disability-inclusive CSE training. Although 9 in 10 teachers who responded to this regional survey regarded CSE topics as important for learners with disabilities, a third of the teachers who had received CSE training indicated that they felt unprepared to provide CSE to these learners, citing the lack of CSE training content tailored to specific impairment groups. Moreover, teachers expressed the need for additional classroom resources to enhance the effectiveness of disability-inclusive CSE, such as visual media for students with hearing impairment. Another key finding from the Report was that teachers tended to be more familiar with various biological aspects of CSE than with topics related to sexual and reproductive health rights. This was partly due to national curricula in which CSE was covered as part of health and physical education programmes. Beyond the school setting itself, cultural norms within different societies may affect the delivery of CSE. Dr Marie Grace Gomez, Leonard Cheshire’s research team lead in the Philippines, observed that unmarried female teachers in the country were reluctant to provide CSE because they feared being perceived as promiscuous. Additionally, a Mongolia case study demonstrated that rural-urban disparity also exacerbated the obstacles to disability-inclusive CSE. Dr Batdulam Tumenbayar, Leonard Cheshire’s research team lead in Mongolia, pointed out that in rural areas, parents of children with hearing impairment had little access to sign language training, thus limiting parents’ ability to communicate with their children. She noted that six special schools were concentrated in Ulaanbaatar, which meant that students with disabilities from other parts of the country needed to reside in dormitories, where, given the absence of parent figures, the teachers’ role in providing quality CSE was even more critical. As noted by Dr Batdulam, such schools are ‘below international standards’, and teachers are not equipped with the resources to address students’ CSE needs. Even more alarming, children living with disabilities in Nepal make up a staggering 80 per cent of all out-of-school children, meaning that they have no access to CSE in a formal educational setting.                                                              In light of such findings, the Report underscores the need for both CSE training materials and classroom resources targeting learners with specific disabilities. Existing CSE resources and curricula should also be aligned with national policies on disability-inclusive education. The Report further recommended that regional best practices be identified, and teacher training enhanced, to address the non-biological aspects of CSE, as well as the stigma and misconceptions about the sexuality of young people with disabilities. Another key recommendation brought on by the Report was that CSE training should be extended to the wider community, especially to the parents and caregivers of learners with disabilities. The webinar included a panel discussion moderated by Ms Jenelle Babb, Regional Advisor, Education for Health and Well-being Team at UNESCO Bangkok. The discussion expanded the scope of the Report to other countries in the region and added nuance to the research findings and recommendations. Regarding the challenges of delivering disability-inclusive CSE in an integrated classroom, Mr Tarma, Lecturer at the State University of Jakarta, observed that, in Indonesia, 42.47 per cent of students with disabilities attend mainstream schools. However, only 16.21 per cent of such schools employ special education teachers who can cater to the particular needs of these students. Faced with bullying and accessibility issues at mainstream schools, many students with disabilities transfer to special schools, which represent just one per cent of all schools in Indonesia. Despite such challenges, there are promising developments in the region. Dr Alijah Ujang, Lecturer at the Institute of Teacher Education, Ilmu Khas Campus, in Kuala Lumpur, Malaysia, remarked that the new curriculum for teacher training that was rolled out in Malaysia in June 2022 incorporates disability-inclusive pedagogy in every programme. Mr Senal Senevirathne, of Youth Advocacy Network Sri Lanka, shared a case study that illustrated the sensitivity and specificity of the issues that must be taken into account in providing disability-inclusive CSE. In his discussion of the ‘We Hear You’ project, Mr Senevirathne recounted that, in Sri Lanka, people with hearing disability are afraid of inconveniencing others with the noises that they produce. In schools, teachers would admonish students with hearing disability for ‘dragging their feet’ noisily. One specific concern identified by Mr Senevirathne was that, once these students reached puberty, they were hesitant to explore their sexuality for fear of inadvertently making noises that might make others uncomfortable. This case study poignantly conveyed the importance of approaching disability-inclusive CSE with considerable empathy. In reviewing the ways in which UNFPA country offices work to promote disability-inclusive CSE, Dr Yadanar, of the UNFPA Asia-Pacific Regional Office, emphasized ‘affirming sexual desire as natural and explicitly supporting students to identify boundaries.’ She discussed innovative approaches, such as the development of assistive technology, which is cost-effective for learners with disabilities, and which the UNFPA India Office plans to employ in providing disability-inclusive CSE. Notably, the UNFPA Mongolia Office offers art therapy to children with disabilities as well as their parents. Such efforts reflect Dr Yadanar’s conviction that, to be successful, disability-inclusive CSE must involve multiple stakeholders. Learners living with disabilities should be at the center of any endeavour to assist them, and the Report highlights how teachers can also be more effectively supported in their work. In addition, Dr Yadanar stressed that parents and caregivers, as well as civil society organizations and policy-makers must be engaged in the process of designing, implementing, monitoring and evaluating disability-inclusive CSE. In closing remarks, Ms Margarete Sachs-Israel, Chief, Section of Inclusive Quality Education (IQE), at UNESCO Bangkok, mentioned that ‘access and participation’ are ‘key components of inclusion.’ But as Ms Sachs-Israel pointed out, in order for teachers to fully realize inclusion, all learners with disabilities must be acknowledged, welcomed and valued, especially in the context of quality CSE that is truly responsive to their needs. As is made clear by this Report, despite all its remarkable findings, even more data is needed to fully develop the guidelines, resources and best practices that would transform the current vision of providing universal quality, disability-inclusive CSE across Asia and the Pacific into reality.   Chairat Chongvattanakij is currently a volunteer for the Public Information and Outreach (PIO) team at the UNESCO Bangkok Office, where he supports UNESCO reporting, translation, media development, and related projects throughout Asia and the Pacific. In addition to his work as a professional translator, Chairat is an accomplished pianist and educator who holds a Doctor of Musical Arts degree from the University of Toronto, where he taught music theory and piano literature at the Faculty of Music. He has presented research papers at international academic conferences and delivered guest lectures and masterclasses at Mahidol University and Yamaha Music Academy, Bangkok. To download the report and related publications:
https://bangkok.unesco.org/content/disability-inclusive-comprehensive-sexuality-education-cse-asia-pacific-assessment-teacher-needs-publication For more information on UNESCO’s initiatives in CSE throughout Asia and the Pacific:
https://bangkok.unesco.org/content/learn-protect-respect-empower-status-comprehensive-sexuality-education-asia-pacific-summary